Aysel Abdullazadə

Çıkarın mor cepkenleri çeyiz sandıklarından... Akşam yemeğinden sonra bol köpüklü kahvemi yapıp kitap okuma köşeme çekildim. Dün “Kadınca Adımlar” programının konuğu Antalya Kadın Dayanışma Merkezi’nin gönüllüleri idi. Dilek Eldeniz ve Kamile Yılmaz. Tanıştık, program öncesi kadına ve merkez’e dair sohbet ettik. Güzel bir program yaptık. Konu kadın olunca zaten kendimden geçiyorum. Sonra programda ne konuştuklarımı yayını izleyerek hatırlıyorum. Kamile Yılmaz gönüllü olmanın yanı sıra hem de bir yazar, evet kadın yazar. Bana kitabını hediye etti. Kitap hediyesinden ne kadar zevk aldığımı beni tanıyanlar bilir. İşte bu akşam da hediye kitabımı okumayı hedefledim. Fakat başlangıçtan ilk hikayeyi bitirdiğimde durdum. Gerisini okuyamadım. Neden mi? Kamile hanım ilk hikayenin adını kitaba vermiş – “Mor Cepkenli Kadın” Hikayeyi okuyup bitirdim ve elimde olmadan kitabı kapattım. Çok etkilendim. Beni resmen esir aldı hikaye. Eşim yanımda televizyon izliyordu. Ona sordum. “Sen, mor cepken

Sedef... Bir yazardan imzalı kitap hediye almıştım. Hatta iki kitabını vermişti imzalayarak. Üstelik benim öztürkçemde yazmıştı hitabını - "qiymətli Aysel Ateş Abdullazade`ye" diye. Kitaplara olan bağımlılığımı beni tanıyanlar iyi bilir. İki kitap bana dünyanın en değerli nesnesi gibi oldu o an. İki ayrı hayatı okuyacak, iki, belki de daha çok hikayelere izleyici, misafir olacaktım. Ben kitaplara başka türlü yaklaşıyorum. Benim için her kitap birer hayattır, birer yaşantı, büyük bir dünyadır. Bu yüzden kitaplar en yakın arkadaşım. Hikayeleri olan insanları bu yüzdendir sevmem. Bayılıyorum hayat öykülerini dinlemeye ve sonrasında onu olgunlaştırarak yazmaya. Yazarından imzalı kitapları diyordum. Bir kaç gün sonra okuma fırsatım oldu. Bu havalarda, sobanın kenarında sıcacık dumanı üstünde neskafe ile kitap okumaya çıldırıyorum resmen. Bu havalarda diyorum, çünkü Antalya`da kış yok, en fazla bulutlu az yağmurlu bir soğuk olur ki buna da burada kış deniyor. Neyse. Bir akşam

Bir toplum... O ne der, bu ne der, insanlar hakkımızda ne düşünür diye yaşayanlar ordusu. On dört yaşlı bir kızı intihara sürükleyen bir toplum. O kızın ayaklarını güneş gören bir pencereden salladılar. Sonra da el birliği ile ittiler. Bir toplum... Unutkan, her şeyin süreli hatırlandığı zamanla unutulduğu bir toplum. Sevgilisi tarafından katledilen bir kızın yaşa(yama)dığı toplum. Aytaç bizi izliyor, Elenayla buluşmuş, görüşmüşler. Hep bizden konuşuyorlar. İğrençliğimizden, önyargılarımızdan ve onları ittiğimiz ama kendimizin güle-oynaya yaşadığımız bu toplumdan konuşuyorlar. İsa da yanlarındaymış. Oradan burası daha rengareng görünüyormuş aslında. Gökkuşağı gibi, güneşli, parlak. ve önyargısız... Aslında siyah-beyaz olan hayatımız. Ve Özgecan... Gözlerinde hep otobüs durakları ve yalnızlık, Tırnak diplerinde kan var. O duraklarda inmek istiyor, kafasındaki levye izini silmek için uğraşıyor. Bir toplum... Psikoloğunun k

Farkındayım... Aslında her şeyin farkındayım ama Bunların bilincinde olmak güzel bir şey değil. Farkındayım ki, Dünyayı güzellik değil, merhamet kurtaracak. Merhamet olmayan bir dünyada güzelliğe yer yoktur zaten. Farkındayım. Acılar gittikçe vücuda işliyor, ordan da ruhuma. Alışıyorum bir zaman sonra, Ya da önemini kaybediyor dertler. Dert olmaktan çıkıp yaşamın bir haline dönüşüyor. Farkındayım... Sigaramın dumanında şekillenen hayalimin Ve toz pembe rüyaların gerçeye dönüşmediğinin farkındayım. Unutamıyor insanlar, Unutmuş gibi yapıyor. Oysa ne güzel olurdu bir balık hafızasını taşımak insan beyninde. Unutamadıklarımızı özleştiriyoruz kafamızda Biz oluyor yaşananlar, bize karışıyor. Farkındayım Biliyor musunuz? Aslında her şeyin farkındayım da. İşte... Dünyanın döndüğüne inandırmışlar ya bizi. Yalan, koca bir yalan. Dünya dönüyor olsaydı hep aynı yerden bakmazdık hayallerimize. Ya da gerçeğimize. Yutkundukça boğazıma bir şey düğümlendiğinin farkındayım. Boğulacak gibiyim ama boğ