Aysel Abdullazadə

Çıxarın bənövşəyi jaketləri cehiz sandıqlarından... Axşam yeməyindən sonra bol köpüklü qəhvəmi hazırlayıb, evimin kitab oxumaq üçün olan küncünə çəkildim. Dünən “Qadınca addımlar” proqramının qonağı Antalya Qadın Dayanışma Mərkəzinin könüllüləri idi. Dilək Eldəniz və Kamilə Yılmaz. Tanış olduq, proqram öncəsi qadına və mərkəzə dair söhbət etdik. Gözəl bir proqram oldu. Mövzu qadın olunca zatən özümü unuduram. Sonra proqramda danışdıqlarımı yayımı izləyərkən xatırlayıram. Kamilə Yılmaz könüllü olmaqla bərabər, həm də bir yazıçıdır. Bəli, qadın yazıçı. Mənə kitabını hədiyyə etdi. Kitab hədiyyəsinə necə sevindiyimi məni tanıyanlar bilir. Bu axşam da hədiyə kitabımı oxumağı hədəflədim. Fəqət, başlanğıcda ilk hekayəni oxuyub bitirincə içimdə bir sükut baş qaldırdı. Gerisini oxuya bilmədim. Niyəmi? Kamilə xanım ilk hekayəsinin adını kitaba verib – “Bənövşəyi Jaketli Qadın” (mor cepkenli kadın) Hekayəni oxuyub bitirdim və əlimdə olmadan kitabı bağladım. Mənə çox təsir etdi. Rəsmən

En son ne zaman karı-koca değil, sevgili oldunuz? “Yemek getir, bütün gün canım çıktı işte...” – bu cümle ile başlayan akşamlar var ailelerde. Bizim toplumda kadın-erkek ve aile konularında eksikliği olan, olması gereken ama bir türlü olamayan şeyler mevcut. Genel olarak aile çemberimiz çok dar, bu çembere isteklerimizi kısıtlı şekilde sıkıştırıyoruz. Aile ilişkilerinde ilk önce dostluk, sonrasında saygı, daha sonra ise sevgi olması prensibini doğru buluyorum. Temeli bu şekilde kurulan aileler daha sağlıklı oluyor. Günümüzde erkeklerin yanı sıra kadınlar da çalışmakta. Yani ikisinin de günlük yükü aynı. Yahut çalışmayan kadın bile ev işleri ve çocukları ile ilgileniyor. Akşam işten gelen erkek ailesi ve eşi tarafından güler yüzle karşılanıyor. Gün içinde kadının yükünün erkeğin çalışma yüküne beraber, bazen ise daha ağır olmasını gözardı ederek kadın, akşam yemeğini hazırlaması, yarın sabah için giyilecek kıyafetleri, çocukların hazırlığı, onlara gösterilen ilgi ve meşguliy

Günaydın demek isterdim size.Fakat gün gerçekten aydın mı, onu netleştiremiyorum. Her gün sabah kahvaltısından sonra yeni demli çaydan bir bardak doldurup, kül tablasını balkondakı kanepemin başlığına koyup bir sigara yakarak haber sitelerinde dolaşmanın keyfinden kendimi mahrum etmem. Bu aralar, hatta son altı aydır bundan zevk alamıyorum. Mesele çayın güzel demlenmemesi ve ya sigaranın verdiyi öksürme ile ciğer rahatsızlığı değil. Mesele çok derin. Sitelerdeki haberlere göz attınız mı hiç? Bir kadın olarak bu ülkede yaşamaktan korkar oldum. Her gün öldürüyorlar, arkadaş, her gün muhakkak kadın ölümü yaşanır hale gelmiş bu memlekette. Sabah zevkimiz yok, akşam yemeğinden sonra televizyonda haber izleme keyfimiz vardı, onu da yarım bıraktınız. Nasıl izleyelim? Biz robot muyuz? İnternette dolaşıyorsun, karşına insan olan varlığın izleyemeyeceği videolar çıkıyor. Haber başlıkları zaten içimizi parçalıyor. “Eski eşi tarafından alnına mermi sıkılarak öldürüldü!”, “İki çocuğunun önünde