Aysel Abdullazadə

Her şey geçicidir bu hayatta,  Acı da, mutluluk da.  Gerçek ola tek şey anı yaşamak.  Gerçek olan o an ne yaşıyorsan o, Gerçek olan üzüldüğün an,  Ağladığın, bazen bağırdığın an,  Sevindiğin an,  havalara uçtuğun andır mutluluk dediğin şey.  Evet, sadece o andır,  Tadını çıkarmaya bak Hayat acımasız bir bıçak,  Nerenden, ne zaman ne keseceği belli olmaz.  Anı yaşa,  yaşa ki yaşadığını anlayasın… Aysel Abdullazade…

Gidenler için kapılar hep kapanır,  Gelicek olanların yüzüne açılır çiçekli yollar.  Biri giderse, engel olmadan bırakın,  Onunla sıkıntıları, engelleri, acıları da yollayın Geriye kalan gerçeğinizle yeniliklere kapı açın.  Üzüntü yok!  Unutmayın, siz değil,  Her zaman gidenler kaybeder… Aysel Abdullazade...

Benim adım aşk,  Yaşayamam sevgisiz.  Benim adım umut,  Yapamam beklentisiz.  Benim adım hayat,  Olamam acısız. Benim adım bahar, Geçemem çiçeksiz, Pembe yollardan… Aysel Abdullazade

***Ben… Ben ayrılan iki sevgilinin gözyaşıyım. İki ayrı hayatın birleşme noktasıyım. Ben duymayan, sağır bir çocuğun dinlediği müzik, kör birinin yolu bulma çeliğiyim. Ben yağmurda ıslanmış bir kızın yırtık ayakkabısı, karda donan bir bebeğin atmayan kalbiyim. Eşini kaybetmiş bir kadının umut yeri, dört evlat büyüten temizlikçi bir annenin süpürgesiyim. Ben başka biriyim, anlamazsınız, bilmezsiniz, tanımazsınız ya... Bir doktorun can çekişen, umutsuz vakasıyım. Son kuruşunu otobüse veren bir öğrencinin sabaha düşüncesiyim. Ben başka biriyim... Suriyeli bir kızın ekmeğe olan bakışıyım. Babadan yetim kalmış küçük Mehmet'in şefkata muhtaç hissleriyim. Bisikleti olmayan Arda'nın komşu çocuk bisikletinin sevinciyim... Ben başka biriyim... Bilmezsiniz... Ben Nisan şehitiyim, uçak kazasındakı pilotun eşi, çocuklarının haykırışıyım... Ben Hazarda kaybolan denizçinin ışıksız kalmış eviyim... Cesedi bulunamayan kişinin cesetsiz mezar taşıyım... Ben iğrendiğiniz arap, korktuğunuz ing

*Deniz'in şiiri… Yuvarlak dünyanın her noktasında sevdim seni, Her düşümde canlandın,  Her dileğimde hayat buldun. Arzularımın çiçek açan bahar mevsimisin, Ellerin ellerimdeyken tüm masum şeyler avuçlarımda toplanmış gibi, Ve tüm günahlardan arınmış gibiyim. Bir az bahar kokulusun, Bir az da yağmur. Sana baktığımda yalnız bir mevsimi yaşıyorum, Yüzümde yalnız bir ifade var - gülücük! Ve sana bakınca hayata bile gülümsüyorum, İnadına, Tutunaraq, Dik durarak… Sen öğrettin bana kelebek gülüşünü, Tavşan yumşaklığı ellerin Avuçlarıma sığınca anladım var olduğumu. Sen öğrettin martılar gibi simit kırıntıları ile yetinmeği, Mutluluğu küçük şeylerde bulmayı. Bana öğrettiklerini sana geri iade edeceğim - Gülücükle yaşamayı, Yeri geldiğinde bir dala tutunmaktan korkmamayı, Kelebek tebessümünü hep saçmayı, Ve martıları sevmeyi, onlara simiti sevdirmeyi… Martıları sevmeyen deniz Deniz olamaz… Benim ve martıların sığındığı limansın, Deniz'im… Aysel Abdullazadə  05.05.2017 (kız