Aysel Abdullazadə

Sizi anlatıyoruz, bizden bahsediyoruz!

2016 yılında Azerbaycan'da yayınlanmış “Güneşin Düşmediği Odalar” kitabından sonra azerbaycanlı yazar Aysel Ateş Abdullazade ’nin Türkiye türkçesinde kaleme aldığı “En Tanıdık Yabancı” adlı ikinci kitabı çıktı. Yazarın ilk kitabı şiirler toplusu olsa da, bu kitabında nesir’e dönüş yaparak güzel bir roman ortaya çıkarmış. Yazar kitabını şu şekilde tanımlamış: “Yeni ve ikinci kitabım olan “En Tanıdık Yabancı”yı   18 yaş üzeri tüm yetişkinlerin kendine bir şeyler katacağı ve kendinden bir şeyler atacağını düşünerek kaleme aldım. Yaşanmış gerçek bir hayat öyküsü ile kimi zaman hayatın, kimi zaman kadın olmanın zorluklarını yaşayacak, bir taraftan da yalnız bir anne olmanın ve baba olmayı başaramamanın evlatlarınıza nelerin yansıtdığını göreceksiniz”. Romanda ortak günlük konuşma dilinin düşünce diline dönüştürülmesi çabası hâkim. Düşünce, şiirsel, akıcı, samimî bir üslûpla sunulmuş. Yazarın zihninde billûrlaşmış, berraklaşmış düşüncelerin dile getirilmesine tanıklık

Sen gideli dolaşıyorum yine Adı bilinmeyen sokaklarda. Duvarlarında gölgen, Asfaltında ayak izlerin var Dar caddelerde. Güneş de aynı doğuyor Yağmur da aynı yağmakta. Bazen gök de aynı sesle gürlüyor. Rüzgar yine titretiyor bedenimi Tabiatın evlatlarından farklı sevdiğim – esinti Kokunu getiriyor arada burnuma. Binaların arasında sıkışıp kalmış boş bir konut Uğruyorum bazen Her köşesinde hayalinin gezdiyi odana Eski ahşap masanın üstündeki yırtılmış sayfalar Rengi solmuş duvardaki eski resimler Senin geçmişine götürüyor beni. Evden çıkmadan son içtiyin sigaranın izmariti Duruyor hala eski sararmış kül tablasında dağınık yatağın ve baş ucundaki bir bardak su seni andırıyor sararmış şeffaflığında. Balkonunda yuva kurmuş barış kuşları Her sene yavrular çıkıyor yumurtalarından Kanat açıp uçmayı İlk bu evde öğreniyor Uçuk balkonun kararmış demir parmaklıklarından. Her hafta uğruyorum böyle Seni bende yaşatan hatırlara... Aysel Ateş Abdullazade

Günaydın demek isterdim size.Fakat gün gerçekten aydın mı, onu netleştiremiyorum. Her gün sabah kahvaltısından sonra yeni demli çaydan bir bardak doldurup, kül tablasını balkondakı kanepemin başlığına koyup bir sigara yakarak haber sitelerinde dolaşmanın keyfinden kendimi mahrum etmem. Bu aralar, hatta son altı aydır bundan zevk alamıyorum. Mesele çayın güzel demlenmemesi ve ya sigaranın verdiyi öksürme ile ciğer rahatsızlığı değil. Mesele çok derin. Sitelerdeki haberlere göz attınız mı hiç? Bir kadın olarak bu ülkede yaşamaktan korkar oldum. Her gün öldürüyorlar, arkadaş, her gün muhakkak kadın ölümü yaşanır hale gelmiş bu memlekette. Sabah zevkimiz yok, akşam yemeğinden sonra televizyonda haber izleme keyfimiz vardı, onu da yarım bıraktınız. Nasıl izleyelim? Biz robot muyuz? İnternette dolaşıyorsun, karşına insan olan varlığın izleyemeyeceği videolar çıkıyor. Haber başlıkları zaten içimizi parçalıyor. “Eski eşi tarafından alnına mermi sıkılarak öldürüldü!”, “İki çocuğunun önünde